Debido ás licenzas de youtube, vímonos obrigados a subir o documental sobre O JAZZ en tres partes, xa que prohiben colgar un video de máis de 15 minutos e o noso documental chega case aos 40 minutos.
martes, 29 de marzo de 2011
lunes, 28 de marzo de 2011
Músicos e grandes voces
RAY CHARLES
Pianista e cantante,perdeu a vista de pequeño e recibiu clases de música en braille pero foi autodidacta no piano.
A súa forma tan peculiar de tocar o piano e as súas cualidades vocais, xunto con unha correcta mestura de músicas de New Orleáns con gospel e blues, conforman o estilo propio de Ray Charles, co cal encandilou ó mundo enteiro,e tivo una vida chea de éxitos musicais.
Miles Davis
Trompetista e compositor de jazz,un dos máis influintes nese xénero xunto con Louis Armstrong e Duke Ellington.
Participa tano no bebop e cool, coma no hardbop e a vangarda jazzística, sobre todo na súa vertente de fusión co rock. O son da súa trompeta é absolutamente característico polo uso de la sordina de aceiro Harmon, que lle proporcionaba un toque máis persoal e íntimo.
Louis Armstrong
Probablemente o músico máis popular do jazz,transformou o jazz de música de baile con raíces folclóricas a unha forma de arte popular.
Comezou como trompetista e cornetista,pero foi a súa voz o que o consagrou como unha figura internacioal jazzística.
Temas como Hello, Dolly alcanzarían o número un en ventas,superando aos Beatles.
Tocou e cantou con grandes artistas,en especial con Ella Fitzgerald.
(Aquí con Ella Fitzgerald)
DUKE ELLINGTON
Compositor,director e pianista de jazz estadounidense,considerado dos máis importantes deste xénero.
En canto ao estilo combina moito o blues co jazz e mesmo con música clásica,con este estilo mantivo no alto as súas bandas durante décadas.
Dise que puido escribir entre 2000 e 5000 pezas.
http://www.youtube.com/watch?v=SDDCzb3dv_
ELLA FITZGERALD
Ella Fitzgerald está consderada por moitos a cantante de Jazz máis importante.
O seu repertorio musical é amplísimo e inclúe blues,swing,bossa nova,calypso,cancións navideñas,pop etc...
Estaba dotada dunha voz cun rango vocal de tres oitavas,destacando a súa clara e precisa vocalización e a súa capacidade de improvisación,sobre todo no scat(técnica que desenrolou nos anos corenta e que anunciaron o nacemento do bop)
BILLIE HOLIDAY
Billie Holiday tamén está considerada por moitos como a voz femenina do jazz máis importante.
O valor artístico de Billie Holiday reside na súa capacidade interpretativa,dominio do swing e adaptación das súas cualidades vocais ó contido da canción.
Billie Holiday transmite a súas cancións unha intensidade inigualable que,en moitos casos,é froito das súas vivencias persoais.
SARAH VAUGHAN
Tamén chamada Sassy ou A Divina está considerada por moitos como unha das voces femeninas máis grandes do jazz xunto a Billie Holiday e Ella Fitzgerald.
A voz de Vaughan caracterízase pola súa tonalidade grave e control do vibrato.
A súa tesitura é similar a dunha cantante de ópera,permitíalle saltar do rexistro grave ó soprano con gran facilidade.
Foi un dos primeiros vocalistas en incorporar o fraseo do be-bop ao seu canto.
As súas capacidades máis destacadas son a inventiva armónica e o seu alto sentido de improvisación.
Ao longo dos anos,a súa voz foise volvendo máis escura,pero nunca chegou a perder o seu poder e a súa flexibilidade.
Foi tamén unha maestra no scat(improvisación vocal do jazz)
Álex Porto
Pianista e cantante,perdeu a vista de pequeño e recibiu clases de música en braille pero foi autodidacta no piano.
A súa forma tan peculiar de tocar o piano e as súas cualidades vocais, xunto con unha correcta mestura de músicas de New Orleáns con gospel e blues, conforman o estilo propio de Ray Charles, co cal encandilou ó mundo enteiro,e tivo una vida chea de éxitos musicais.
Miles Davis
Trompetista e compositor de jazz,un dos máis influintes nese xénero xunto con Louis Armstrong e Duke Ellington.
Participa tano no bebop e cool, coma no hardbop e a vangarda jazzística, sobre todo na súa vertente de fusión co rock. O son da súa trompeta é absolutamente característico polo uso de la sordina de aceiro Harmon, que lle proporcionaba un toque máis persoal e íntimo.
Louis Armstrong
Probablemente o músico máis popular do jazz,transformou o jazz de música de baile con raíces folclóricas a unha forma de arte popular.
Comezou como trompetista e cornetista,pero foi a súa voz o que o consagrou como unha figura internacioal jazzística.
Temas como Hello, Dolly alcanzarían o número un en ventas,superando aos Beatles.
Tocou e cantou con grandes artistas,en especial con Ella Fitzgerald.
(Aquí con Ella Fitzgerald)
DUKE ELLINGTON
Compositor,director e pianista de jazz estadounidense,considerado dos máis importantes deste xénero.
En canto ao estilo combina moito o blues co jazz e mesmo con música clásica,con este estilo mantivo no alto as súas bandas durante décadas.
Dise que puido escribir entre 2000 e 5000 pezas.
http://www.youtube.com/watch?v=SDDCzb3dv_
ELLA FITZGERALD
Ella Fitzgerald está consderada por moitos a cantante de Jazz máis importante.
O seu repertorio musical é amplísimo e inclúe blues,swing,bossa nova,calypso,cancións navideñas,pop etc...
Estaba dotada dunha voz cun rango vocal de tres oitavas,destacando a súa clara e precisa vocalización e a súa capacidade de improvisación,sobre todo no scat(técnica que desenrolou nos anos corenta e que anunciaron o nacemento do bop)
BILLIE HOLIDAY
Billie Holiday tamén está considerada por moitos como a voz femenina do jazz máis importante.
O valor artístico de Billie Holiday reside na súa capacidade interpretativa,dominio do swing e adaptación das súas cualidades vocais ó contido da canción.
Billie Holiday transmite a súas cancións unha intensidade inigualable que,en moitos casos,é froito das súas vivencias persoais.
SARAH VAUGHAN
Tamén chamada Sassy ou A Divina está considerada por moitos como unha das voces femeninas máis grandes do jazz xunto a Billie Holiday e Ella Fitzgerald.
A voz de Vaughan caracterízase pola súa tonalidade grave e control do vibrato.
A súa tesitura é similar a dunha cantante de ópera,permitíalle saltar do rexistro grave ó soprano con gran facilidade.
Foi un dos primeiros vocalistas en incorporar o fraseo do be-bop ao seu canto.
As súas capacidades máis destacadas son a inventiva armónica e o seu alto sentido de improvisación.
Ao longo dos anos,a súa voz foise volvendo máis escura,pero nunca chegou a perder o seu poder e a súa flexibilidade.
Foi tamén unha maestra no scat(improvisación vocal do jazz)
Álex Porto
domingo, 27 de marzo de 2011
Música na Idade Media
MÚSICA E RELIXION.
A música medieval comprende toda a música europea composta dende a Idade Media.
Nun principio, a música en xeral non foi ben recibida por parte da autoridade eclesiástica que vía nela un posible vínculo de paganismo. Para a Igrexa Católica a música tiña que contribuir a fe do home, de ahí o pouco interés pola teoría e a ciencia da mesma. Durante este periodo, a música non tiña sifnificado estético, soamente valores éticos e formativos. Así, a arte musical do medievo, constituiu un pratimonio vinculado á Igrexa e a o seu calendario litúrxico, que os conceptos " música" e " música litúrxica" resultan sinónimos. Así é cando xorden diferentes cantos eclesiásticos, entre que destaca o canto gregoriano.
O canto gregoriano é a musica relixiosa dos cristianos. O canto gregoriano obtén este nome en honor ao papa Gregorio I quen comenza a reforma litúrxica romana e tamén recopila as melodías relixiosas existentes ata entón. O canto gregoriano caracterízase por:
1- É a música oficial da Igrexa Romana
2- É un canto monódico
3- A súa letra está na lengua oficial eclesiástica: o latín
4- O ritmo non ten pulsación predeterminada, xa que os acentos rítmicos son naturais do texto.
5- Cantase á capella.
6- A súa finalidade é destacar aínda máis a oración.
7- Só poden intervir voces masculinas na súa interpretación.
Nesta época, xorderon novos oficios vinculados coa música, entre os que destacan os xograres e os trobadores.
Os xograres foron personaxes que ían de aldea en aldea, de castelo en castelo, divertindo e sorprendendo a un público analfabeto. Heredeiros dos mimos da Roma clásica e pagana, metade poetas e metade saltimbanquis, mesturan nas suas actuacións a declamación e o malabarismo, a música e a sátira, a lírica e as xestas épicas. Son os únicos transmisores da música popular non litúrxica , e en xeral ían acompañados de instrumentos prohibidos pola Igrexa a causa da súa antiga vinculación á vida pagana.
Os trobadores, pertencían a unha clase social máis elevada. Compoñían e cantaban as suas propias obras, metras que o xograr só interpreta, porque non ten coñecementos como para compoñer. Nos temas que os trobadores cantan, son moi variados: cancións de xestas, heroicas, de amor, políticas, satirícas, piadosas, fúnebres e outras moitas.
Música popular
Pode afirmarse que a música popular xorde en Europa coa chegada da Revolución industrial no século XVIII cando melloras na tecnoloxía fixeron posible a produción de novos instruemntos musicais en serie e a súa venta a precios razoables. Outro avance importante no desenvolvemento deste tipo de música prodúcese no século XIX grazas ao fonógrafo de Edison e o gramófono de Berliner, que permiten ao público gravar a súa propia música ou escoitar a música composta polos demáis sen asistir a un concerto. De feito, a finais dos anos vinte do século seguinte, moitos compositores prestixiosos e intérpretes populares xa efectuaran múltiples gravacións que puideron difundirse a través da radio ou da televisión, inventos modernos da época. Pero foi na década dos cincuenta, cando a música popular alcanzou a divulgación que ten hoxe en día, grazas ao rock and roll e á popularidade que alcanzaron as gramolas nos bares, pubs , cafeterías e restaurantes. Ademais, non tivo que pasar moito tempo ata que apareceran novos xéneros coma o heavy metal e o punk.
domingo, 20 de marzo de 2011
A música árabe
A música árabe é a música dos países árabes, nos que se fala árabe e cuxa relixión é o Islam. Esta música estivo en contacto con outras como a persa, a turca, a india, a bereber, a suajili, a andalusí e a europea. A música de África do Norte ten grandes influencias desta música.
A música árabe caracterízase polo predominio da melodía e do ritmo sobre a armonía.
A música árabe caracterízase polo predominio da melodía e do ritmo sobre a armonía.
A música habitualmente é de textura monódica ou monofónica: hai unha soa línea melódica, sen acompañamento, todas as voces e instrumentos cantan ou tocan a mesma melodía, ao unísono, en octavas. Aínda así hai algúns exemplos de música polífonica: soan á vez varias voces independentes, de importancia similar e ritmos diversos.
Dende o punto de vista melódico o sistema musical árabe está basado na octava dividida en 24 cuartos de tono, isto é complicado de asimilar para os oídos acostumados á música occidental (octava dividida en 12 semitonos). Na notación occidental a música árabe escríbese usando + (=elevación dun cuarto de tono) e - (=baixada dun cuarto de tono). Empréganse ademais o sostenido, o bemol e o becuadro.
O maqam é un sistema de modos melódicos empregados na música árabe. Cada un está formado por unha escala, unha serie de notas importantes, frases melódicas, modulación determinadas. Permite a improvisación. Todas as composicións da música tradicional árabe están basadas neste sistema. Poden interpretarse ca voz ou con instrumentos e non inclúen o ritmo.
- Crótalos
INSTRUMENTOS:
Como xa dixen a música árabe tamén se da no Norte de África, polo que moitos destes instrumentos tamén se empregan alí:
- Arghul: Instrumento de vento madeira, que se emprega na música da danza do ventre, e de son semellante ao dun clarinete.
- Bendir: É unha clase de tambor, é moi empregado no Norte de África, en Marrocos sobre todo.
- Crótalos
- Darbuka:
- Laúde árabe
- Mazhar e riq: Pandeiros
-Mijwiz: Instrumento de vento.
-Mizwad: Instrumento de vento, unha especie de gaita empregada en Túnez.
-Ney: Unha clase de flauta.
-Rabel
-Zurna
jueves, 17 de marzo de 2011
A música de Xapón
A música xaponesa presenta múltiples influencias da música China, ao igual que noutros aspectos culturais. En Xapón empréganse tamén as mesmas escalas de cinco sons (escala pentatónica), e tamén son habituais as formas musicais destinadas ao teatro, ademais de que hai instrumentos comúns que comparten China e Xapón.
A principios do século XX Xapón comezou a abrirse á música occidental: isto supuxo unha decadencia (relativa) das súas tradicións. A música fíxose máis urbana e introducíronse aspectos propios da música occidental: determinados ritmos, instrumentos, esquemas melódicos... As tradicións mantéñense vivas, sobre todo grazas aos santuarios e aos templos.
As dúas manifestacións artísticas máis representativas da música xaponesa son:
- Gagaku
O Gagaku é a música ceremonial da Corte imperial e de algúns templos budistas, derivada de xéneros musicais importados de China e Corea entre os séculos IV e VIII d.C. Inclúe música puramente instrumental, música acompañada de danza e música vocal. No Gagaku podemos atopar a maior parte dos instrumentos folclóricos de Xapón. A formación básica é: dous tambores e un gong (percusión), o koto e un laúde biwa (corda), e flauta, oboe e un órgano de boca (vento).
- Música incidental (obra teatral)
A música ten unha gran importancia nos dous tipos de teatro tradicional: o Noh (relixioso) e o Kaburi (temática burlesca).
En ambas formacións teatrais empréganse recursos vocais moi característicos, como os sons de "falsete" (moi agudos e nasais) e sons graves, lonxe da "voz natural" occidental. Os actores empregan máscaras que teñen consecuencias acústicas que lle quitan realismo.
A música tamén ten un papel importante no Bunraku: o teatro de marionetas xaponés, no que se unen a arte das marionetas, a arte da recitación e a arte do shamisen.
Nese enlace fálase dos principais instrumentos e tamén se poden escoitar.
XÉNEROS
JAZZ
O jazz é un estilo de música que aparece nos Estados Unidos a finais do século XIX, e que se expandeu de maneira global ao longo do XX. Destacou sempre pola súa constante asimilación de estilos musicais diferentes, o que significou que se misturara con outros xéneros e dera lugar a estilos como o rock and roll, que finalmente acabaría por evolucionar independientemente. O jazz é un estilo creado polos afroamericanos emigrados dende África, e a pesar de que é un xénero moi importante en Norteamérica, tamén podemos atopar jazz de excelente calidade en Europa, principalmente en Francia. Agrupacións como Hot Club de Francia, ou o saxofonista sueco Lars Gullin entre outros, foron de gran relevancia no panorama do jazz europeo.
O jazz é un estilo de música que aparece nos Estados Unidos a finais do século XIX, e que se expandeu de maneira global ao longo do XX. Destacou sempre pola súa constante asimilación de estilos musicais diferentes, o que significou que se misturara con outros xéneros e dera lugar a estilos como o rock and roll, que finalmente acabaría por evolucionar independientemente. O jazz é un estilo creado polos afroamericanos emigrados dende África, e a pesar de que é un xénero moi importante en Norteamérica, tamén podemos atopar jazz de excelente calidade en Europa, principalmente en Francia. Agrupacións como Hot Club de Francia, ou o saxofonista sueco Lars Gullin entre outros, foron de gran relevancia no panorama do jazz europeo.
MÚSICA CELTA
O concepto de música celta abarca un numeroso grupo de xéneros musicais, derivados de toda a tradición musical popular de todos os pobos de Europa Occidental ligados á chamada cultura celta. A pesar de que non existe un conxunto de xéneros que poida ser realmente considerado como celta, o termo é utilizado para unificar tanto músicas contemporáneas de raíces folclóricas, como músicas tradicionais de determinados puntos xeográficos. O termo é a denominación da música dos pobos que se denominan celtas, e non teñen unhas fronteiras claramente delimitadas. O termo de música celta, a miúdo é aplicado á música de Escocia e Irlanda, pois ambas zonas teñen un estilo diferencial e que comparte grandes semellanzas, ao formar parte da cultura gaélica.
O concepto de música celta abarca un numeroso grupo de xéneros musicais, derivados de toda a tradición musical popular de todos os pobos de Europa Occidental ligados á chamada cultura celta. A pesar de que non existe un conxunto de xéneros que poida ser realmente considerado como celta, o termo é utilizado para unificar tanto músicas contemporáneas de raíces folclóricas, como músicas tradicionais de determinados puntos xeográficos. O termo é a denominación da música dos pobos que se denominan celtas, e non teñen unhas fronteiras claramente delimitadas. O termo de música celta, a miúdo é aplicado á música de Escocia e Irlanda, pois ambas zonas teñen un estilo diferencial e que comparte grandes semellanzas, ao formar parte da cultura gaélica.
MÚSICA POP
O termo de música pop, ven derivado do inglés pop music, que á súa vez é unha contracción de popular music, o que se entende como unha combinación de xéneros musicais que resultan moi populares dentro de unha sociedade. A súa aparición sucedeu durante a década dos anos 50, e sempre foi un estilo de música feito ca idea de resultar altamente comercializada. Por este motivo non se centra en ir dirixida a xente de un determinado grupo social ou ideoloxía, si non que pretende englobar ao maior número de seguidores. Habitualmente diríxese a xente nova como alternativa máis suave ao rock.
O rock é un xénero musical aparecido no século XX, do que nacen os distintos estilos musicais que derivan do rock and roll. Os inicios do rock tiveron lugar despois de que un abundante número de fontes se uniran para crear o novo estilo musical. Diferentes estilos que xestarían a música rock foron o blues, o jazz, o country ou a música folk. Estas distintas tendencias agrupáronse nunha sola que se basaba en blues, que acabou por ser unha música bailable e rápida. Os principais instrumentos do rock son a guitarra eléctrica, a batería e o baixo, que moitas veces se complementan con, por exemplo un órgano.
HEAVY METAL
O heavy metal é un xénero musical que recibe as súas influencias do rock ácido dos anos 60 , do blues rock, do hard rock (co que comparte rasgos esenciais), e da música clásica. A súa orixe data de finais dos 60, por parte de algúns grupos da década que incorporaron sons con máis potencia e distorsión. O metal gañou popularidade nos Estados Unidos e en Inglaterra nos anos 70, e posteriormente, nos 80, asentouse mundialmente de xeito definitivo. Este estilo caracterízase por ritmos potentes e maioritariamente agresivos, con guitarras altamente distorsionadas, baterías de sons potentes e a doble pedais e baixos moi pronunciados. Do heavy metal varían moitos subxéneros, todos eles moi expandidos universalmente, pero con máis forza en Europa, Sudamérica e Asia (especialmente Xapón).
TECHNO
03:01O techno é un xénero de música electrónica de baile que surxeu en Detroit (USA) mediada a década dos anos 80. Actualmente atopamos numerosísimos estilos diferentes dentro da música techno, un xénero que procede da fusión de varias corrientes musicais europeas, basadas nun uso experimental do sintetizador, e con tipos de música de raíz afroamericana como o free jazz ou o funk. A música techno foi de importada a Europa dende os Estados Unidos de forma rápida, e a finais dos 80 xa estaba plenamente extendida polo vello continente, grazas a diferentes salas que comezaron a especializarse neste xénero.
Pop
El pop es un género musical que viene del inglés pop music (música popular urbana) y que surge sobre los años 50 a partir de la mezcla de varios géneros populares dentro de la sociedad con un objetivo claramente comercial. Canciones de 2 o 3 minutos marcadas por un elemento rítmico constante. (Ver más)
Italia- Tarantela
A tarantela é un baile popular do sur de Italia, e polo tanto , posiblemente das rexións italianas de Puglia, Basilicata, Calabria e Sicilia. É un vaile de orixe napolitano que ten un movemento moi vivo. Na súa forma moderna máis común, é unha danza de galanteo entre parellas cunha música nun compás de seis por oito que va aumentando progresivamente de velocidade e que vai a compañada de castañuelas e pandeiretas. Ten dous partes ben diferenciadas: ton maior e ton menor. Durante a Idade Media , nalgunhas partes do Sur de Italia pensaban que bailar o solo da tarantela curaba un tipo de locura supostamente producida pola picadura da maior araña europea, a tarántula. Sin embargo, o nome da tarantela provén da cidade italiana de Taranto Tarantela. Os instrumentos característicos da cultura popular son a mandola, a tamorra e a guitarra batente.
Blues, jazz y R&B
El blues: es un género musical originario de las comunidades afroamericanas que se basa en la utilización de las "blue notes" (notas características de este género) y en un patrón repetitivo que suele seguir una estructura de doce compases. (ver más)
Jazz: es otro género musical nacido a finales del siglo XIX en Estados Unidos, que se caracteriza por la improvisación sobre una determinada estructura armónica. (ver más)
Rhythm and Blues (R&B): género derivado del jazz, gospel y blues de finales de los años 40 en Estados Unidos. Actualmente, se caracteriza por combinar hip hop, pop, R&B clásico... (ver más)
Países Bajos- Maorís
Os maoríes son unha raza de etnia polinesia que vive en Nova Zelanda dende o século XI. A súa orixe exacta non se coñece. Orixinalmente eran cazadores, pero pronto aprenderon a vivir da terra. Na actualidade hai aproximadamente uns 300.000 maoríes que viven sobre todo nas cidades pero que conservan os lazos que os unen á sua tribu. Hoxe en día a música maorí principal mente é vocal. O uso de instrumentos foise perdendo baixo a influencia do cristianimos, pero nas últimas décadas estase producindo un forte movemente de reivindicación dos instrumentos tradicionais.
Os instrumentos que se utilizan son principalmente de vento e percusión. Os de vento máis comúns están construiods de madeira, óso, pedra ou conchas e caparazóns de animais. Por exemplo , o Pukaea é unha especie de trompeta feita de madeira e decorada con grabados.
Na actualidade adoptáronse varios instrumentos modernos, como a guitarra e o ukelele, na música moderna de raíz tradicional maorí.
Rock n' roll y rock
El rock n roll es un género musical de ritmos marcados, derivado de diversos tipos de música como la folk, blues y country, que tiene como mayor representante a Elvis Presley.
En los años 50, el término fue impulsado y empleado por primera vez por un disc jockey estadounidense llamado Alan Freed, quien transmitía por radio rhythm&blues y country para un público multi-racial, y fue tomado de la propia música negra, de canciones como “Rock and rolling” de Bob Robinson y más. A partir de entonces el término se empezó a utilizar naturalmente.
A partir de entonces, comenzó su gran evolución y se difirió a través de gran cantidad de bandas, radios, etc… llegándo a expandirse por todo el mundo. Se convirtió en un fenómeno.
Pero más tarde, a finales de los 60 comenzó a decaer y se pasó a su sucesor el rock, dando lugar a numerosos subgéneros como el rockabilly, el folk rock, el blues rock y demás.
Su diferencia más evidente es la época, ya que uno es la evolución del otro.
CARACTERÍSTICAS GENERALES
Dirty tones: entonación “sucia”, cargada de emociones.
Off beat: desviaciones del pulso. (Síncopas).
Tiempo irregular (desde baladas hasta lo más rápido)
INSTRUMENTOS BÁSICOS
- Guitarra.
- Bajo.
- Batería.
- Teclado (no siempre).
ALGUNOS SUBGÉNEROS
BLUES ROCK
ROCK PSICODÉLICO
HEAVY METAL
Grecia- Rebético
El Rebético é un xénero musical grego cuxas raíces se atopan na música grega de mediados do século XIX da costa occidental de Asia Menor e Constantinopla, e que se desarrollou plenamente nos baixos fondos das cidades gregas de Atenas, El Pireo, Tesalónica e Siros, tras a catástrofe de Asia Menor e a expulsión da poboación grega.
O rebético é frecuentemente comparado con xéneros como o tango, o fado ou o blues, pola súa orixe marxinal e a súa temática, xeralmente relacionada con amores tráxicos, pero tamén con temas como a droga, o cárcere e a vida marxinal en xeral. Cando este xéreno faise máis comercial e popular, abandona os temas marxinais e céntrase máis no amor e nos problemas sociais. A música rebética contén unha gran variedade de subxéneros, entre os cales destacan o zeibékiko e o hasápiko. O buzuki é o instrumento básico do xénero.
Alemania, Polonia, Rusia e Ucrania- Música Klezmer
A denominada música Klezmer ( signidica instrumento melódico) refírese ao estilo que se interpretaba xeralmente ao clarinete ou ao violín polos xudeus que se asentaron nas distintas zonas cercanas a Polonia, Rusia, Alemania e Ucrania, que se utilizaba sobre todo nas ceremonias nas que a vida dunha persoa pasaba a un novo estado, como vodas ou rituais de maioría de idade.
As pezas musicais son de autor anónimo e ata fai moi pouco non se transcribiran a partitura, polo que hai moitísimas versións do mesmo tema que varían según a zona , a época e o gusto do músico.
Antigamente, os músicos que chegaban para tocar nestas celebracións eran músicos ambulantes. O curioso deste tipo de música e que nalgúns momentos, vai " en contra" da mentalidade occidental. No mundo occidental consíderase o modo menor como triste, mentres que na música Klezmer nalgúns tipos de melodías, o modo menor utilízase para tocar melodías de festa.
Na música Klezmer, ao contrario do que sucede noutros estilos, non é tan importante QUÉ se toca, senón COMO. A improvisación é unha condición sen a cal é imposible o afloramento da alma xudía. A constancia rítmica e o pulso marcado diferencian a música de celebracións da música litúrxica, na que o paso do tempo sempre vai marcado polos símbolos de canto.
Música folclórica
La música folk es una categoría musical que engloba a géneros como el country y gospel. Es considerada “roots music”, (música de raíz), ya que fue la base de muchos otros géneros que se han desarrollado en Estados Unidos como el jazz, el rock n’ roll o el rhythm and blues.
HISTORIA Y CARACTERÍSTICAS
El término folk se comenzó a utilizar en 1800 para referirse a los campesinos y a la gente que no sabía ni leer ni escribir, lo cual, la música folk es una música que nace espontáneamente de las comunidades de gente normal. Y de hecho, sus características principales eran que era de transmisión oral, anónima y expresiva.
Con el paso de los años, (especialmente en el siglo XX) la música folclórica se fue difundiendo por todo el país y fue evolucionando cada vez más y más, hasta llegar al punto en el que los cantantes y músicos folclóricos se vieron presionados por la industria disquera y discográficas (por los beneficios) a repetir y grabar sus hits.
Desde entonces, la música folk se comenzó a incorporar en nuevos géneros dispares y a dejarse influenciar por otros.
Bob Dylan at Newport's Folk Festival
INSTRUMENTOS CARACTERÍSTICOS
EL COUNTRY
El country es un estilo musical típico de las regiones rurales del sur de los Estados Unidos, que nace de la combinación de la música folk y otros géneros como el blues o góspel.
Este término se empezó a utilizar alrededor de los años 50 y es similar al folk tanto musicalmente, como históricamente y en su significado, ya que se refiere a algo muy parecido: a la música tradicional de las zonas en las que se encuentra la población a la cual se dirigen las canciones. En un principio era una palabra peyorativa.
Tiene muchas variantes, como el bluesgrass, americana y varios géneros que lo combinan con otros.
Música de los Estados Unidos
En los Estados Unidos, hay mucha variedad de géneros musicales, que podemos clasificar en:
- Música folcórica.
- Música rock: rock n’ roll y rock contemporáneo.
- Blues y jazz.
- Música pop.
Además de la música gospel y la clásica, de las cuales ya hablamos.
miércoles, 16 de marzo de 2011
A música de China
A tradición musical china remóntase ao ano 3000 a.C., a súa orixe é relixiosa e está ligada ás ceremonias da corte e ao teatro ritual.
En escala básica da música china é unha escala pentatónica, con 5 sons que non están separados por semitonos.
A música tradicional está influida por correntes filosóficas e relixiosas como o confucionismo e otaoísmo. Busca o equilibrio de dous principios: o yin, que representa o feminino e o yang, que representa o masculino; creando cunha proporción adecuada de ambos a armonía (moitos tambores representan o masculino cun son agudo e o feminino cun máis grave).
Esta base espiritual provocou que os chinos resistiran á música dedicada só ao entretemento, como ocurre en moitos casos coa música occidental.
A música acompañaba tradicionalmente formas poéticas cantadas. Os poemas cantados e as súas formas teatrais, moi populares en tódalas rexións, deron lugar á Ópera China: pezas teatrais que sobreviven na actualidade e coñécense co nome do seu lugar de orixe. Destaca a Ópera de Pekín. Esta foi declarada Patrimonio Cultural Inmaterial da Humanidade pola Unesco no 2010.
A ópera consiste en recitativos e arias de cantantes solistas, partes instrumentais, sobre todo con instrumentos de percusión: membranófonos e idiófonos, de corda: laúdes, violíns chinos..., de vento: frautas, órgano de boca... Os instrumentos de corda e vento habitualmente acompañan aounísono aos cantantes. Na actualidade, empréganse orquestas máis grandes que inclúen instrumentos occidentais, e tamén, grandes coros que cantan pezas ao unísono.
A música teatral tamén acompaña a outras representacións máis sinxelas como o teatro de sombras.
A música tradicional china, ademais de acompañar ás distintas formas teatrais, tamén está formada por canciones e por música unicamente instumental.
INSTRUMENTOS:
Instrumentos de corda:
- Cítaras: Formadas por caixas de resonancia rectangulares sobre as que se atopan as cordas (de número variable).
· Guqin: Cítara de sete cordas.
· Guzheng: Cítara relacionada co koto xaponés.
- Laúdes:
Un exemplo de laúde é o chamado Pipa, que ten 2000 anos de historia. Antes tocábase con púa, mais agora tócase cunha especie de uñas realizadas con caparazón de tortuga. En Xapón é coñecido polo nome de biwa.
- Erhu (violín chino): O seu nome provén do número de cordas que posúe: Er (dúas en chino). Apóiase na perna, é preciso tocalo sentado e co instrumento en posición vertical.
Instrumentos de vento:
- Frauta de Pan: Formada por doce tubos de bambú, moi antiga.
- Frautas verticais (xiao) ou traveseiras feitas con bambú (dizi, un dos instrumentos máis antigos de China).
- Oboe (suona)
- Órgano de boca (shêng): antecesor do sho xaponés, 17 tubos de bambú colocados en círculo, conectados cunha caixa de resonancia que está no centro do círculo.
Instrumentos de percusión:
Tambores de distintas formas e tamaños e multitude de idiófonos (caixas chinas, gongs, láminas de madeira que se raspan, xilófonos...)
A música china ao longo dos anos sufriu tranformacións, á vez que entrou en contacto con formas e instrumentos doutras culturas. Aínda así, é certo que non tivo moito éxito a música occidental e os fenómenos de mestura ou fusión, ata as últimas décadas do século XX.
lunes, 14 de marzo de 2011
El gospel
El gospel, es un tipo de música religiosa inspirada en los evangelios. Nació en el siglo XVIII en las iglesias afroamericanas de Estados Unidos y se hizo popular durante la década de 1930.
Es lo contrario a lo que se escucha en una misa cristiana (canciones calmadas y ligeras). El gospel es un género de música evangélica con más movimiento rítmico, acompañamiento instrumental (órganos, palmas, panderetas), coros más numerosos...
Se diferencian varias subclases:
- Gospel Negro: es el canto espiritual o evangélico con ritmos africanos, cantado por coros bastantes numerosos acompañados por palmas.
- Southern Gospel: utiliza un cuarteto vocal (primer tenor, segundo tenor, barítono y bajo), y se diferencia de los demás porque está acompañado por guitarra y piano, los cuales incluso hacen solos.
- Gospel Choir: es el gospel menos conservador ya que mezcla el tradicional con otros estilos, como el blues y el funk.
- Scriptures: es el gospel más religioso, ya que casi en su totalidad sus letras están basadas en textos evangélicos, al contrario que los otros estilos que pueden tratar de otro tipo de temas espirituales.
El gospel ha ido evolucionando con el paso del tiempo. Actualmente, se han incorporado instrumentos como la batería, las guitarras eléctricas, la música se acompaña con coreografías y en general la puesta en escena tiene más importancia, dando lugar a impresionantes espectáculos.
Se desenvuelve mayoritariamente en Estados Unidos, pero se ha ido difundiendo por otros lugares como por ejemplo, Argentina. Aquí varios vídeos del coro de gospel argentino.
Música do Surleste de Asia
O Surleste asiático comprende Insulindia (unha rexión composta por multitude de islas: Filipinas, Indonesia...) e a península de Indochina, que inclúe Birmania, Tailandia, Camboxa, Laos, Vietnam..., polo tanto unha gran variedade cultural, na que se perciben as influencias de China e de India, entre outras.
Instrumentos do gamelán:
- Xilófonos:
-Kendang: Tambores que marcan o tempo e o ritmo.
Podemos destacar dúas características de toda esta zona:
- Unha sonoridade característica procedente do uso xeralizado de instrumentos idiófonos.
- A presencia de grandes formacións instrumentais que acompañan acontecemententos populares, relixiosos e folclóricos. Tamén se utiliza como acompañamento de representacións teatrais, de danza, de teatro de sombras ou de marionetas.
A agrupación musical máis coñecida é o gamelán, o conxunto instrumental característico de Indonesia.
Instrumentos do gamelán:
- Metalófonos de láminas cravadas:
· Saron: Metalófonos de 6 ou 7 pezas de bronce que levan a melodía de base. Recibe distintos nomes dependendo da altura do son.
- Metalófonos de láminas suspendidas:
· Gender: Metalófonos con 14 láminas de cobre con tubos resonadores de bambú que ornamentan a melodía ou subliñan a melodía de base.
- Xilófonos:
· Gambang: Xilófono con láminas de madeira.
- Gongs: Son instrumentos de percusión. Os gongs nesta zona teñen unha forma característica que non teñen os de outras zonas: presentan un bulbo redondo no centro que lles permite dar una nota precisa, son instrumentos melódicos. Puntúan a melodía. Hai distintos tipos, poden estar suspendidos ou horizontais.
Gongs suspendidos:
Kenong:
Bonang:
O gamelán produce estruturas sonoras cuxo principio de organización é o da variación simultánea sobre un tema. Habitualmente non se dan concertos de gamelán, forma o acompañamento de ceremonias nos templos ou de pezas teatrais danzadas que repiten a narración de antigos mitos hindúes; do teatro de marionetas ou do teatro de sombras wayang, no que as sombras das marionetas son proxectadas nunha pantalla.
A parte que toca cada un dos músicos non é demasiado complexa, a complexidade da textura musical é a do conxunto.
Debido á improvisación e á posibilidade de facer modificacións, unha mesma peza pode existir en tantas formas como gameláns a toquen.
Música no Subcontinente Indio
Nesta zona podemos incluír: India, Pakistán, Bangladesh, Nepal e Bután, e, por razón culturais, tamén Sri Lanka e Maldivas. No Subcontinente Indio conviven pobos moi variados en canto a linguas, cultura e música. Esta rexión, dominada polo hinduismo dende 1500, sufriu a invasión musulmana no século XIV; isto provocou un cambio nas costumes, na arte e na música.
Neste vídeo pódese ver a Ravi Shankar, un músico moi importante que deu a coñecer o sitar (instrumento de corda indio, o máis coñecido). No mundo occidental coñeceuse gracias aos Beatles.
Ghatam.
Podemos facer dous grupos en canto as manifestacións musicais:
- A música relixiosa: Durante moito tempo foi o antigo canto de himnos e textos do Veda (libro sagrado do hinduismo). Esta era unha música vocal e monofónica.
- A música profana: Despois da invasión musulmana fíxose unha división cultural:
· Música islámica-hindú, música indostánica (no Norte): Música con bastante liberdade na forma e no estilo, caracterizada pola súa elegancia e ornamentación.
· Música fiel á tradición (no Sur), música carnática: Música cunha estrutura ríxida e dende o punto de vista métrico máis austera (fixa e sinxela).
ESTILO MUSICAL
Ambas tendencias teñen a mesma base do estilo musical.
- O sistema musical hindú emprega unha escala de sete sons, separados por unha distancia aproximada de un cuarto de tono. É complicado transcribir as melodías co sistema de notación occidental. Na música india non existe un repertorio escrito, a notación é un recordatorio: a transmisión musical e basicamente oral. Úsanse instrumentos cun son moi flexible.
- A melodía organízase a partir de ragas. Unha raga é un esquema melódico de improvisación, basado nunha colección dada de notas (5-9) e patróns rítmicos característicos. A tónica tócase constantemente e hai tamén outra nota predominante, que destaca sobre as demais. Nas ragas (10 minutos-2 horas) o ritmo vai acelerando progresivamente. Hai ragas para os distintos momentos do día e estados de ánimo, para certos acontecementos... En total consérvanse 162, aunque moitas case non se empregan.
- O sistema rítmico das ragas chámase tala. A música hindú neste aspecto é unhas das máis complexas do planeta. Existen talas con rango de dende 3 golpes nun ciclo ata 108. Teñen unha maneira de solfear os ritmos semellante á das melodías, polo que os músicos memorizan facilmente pasaxes rítmicos moi complexos.
- O pedal é un son (ou máis) mantido, que actúa de guía para toda a obra.
- A improvisación é unha parte esencial da música india: a partir dunha raga, dunha tala e dun pedal, o músico crea o resto, seguindo determinadas regras.
O sistema de aprendizaxe na India chámase guru-shishya-parampara.
Este sistema clásico é o máis importante, dende o punto de vista artístico, de todas as tradicións musicais de Oriente que sobreviviron.
INSTRUMENTOS
Aquí podes ver e escoitar os principais instrumentos da zona da India.
Algúns vídeos para escoitar o son dalgúns instrumentos:
Neste vídeo pódese ver a Ravi Shankar, un músico moi importante que deu a coñecer o sitar (instrumento de corda indio, o máis coñecido). No mundo occidental coñeceuse gracias aos Beatles.
Ghatam.
Bansuri.
Música en Asia Central
Dentro de Asia Central podemos incluír: Kazajstán, Kirguizistán, Tadzhikistán, Turkmenistán, Uzbekistán, Afganistán, a Rexión Autónoma de Xinjianj en China e Mongolia.
Os pobos desta zona comparten certos elementos, en canto a etnias e cultura. A maioría deles son de orixe turca. Tamén se poden incluír en Asia Central, xa que comparten estes vínculos: Armenia, Azerbaixán, Xeorxia, a Rexión Autónoma de Mongolia Interior en China, algúns pobos de Siberia (Rusia) e certas rexións de Irán e Paquistán.
A tradición musical desta zona ten as súas orixes principalmente na música chamánica, a que ademais de servir para acompañar rituais tivo unha función terapéutica. Coa chegada do Islam, esta música adoptou o sistema de maqam árabe, mantendo as súas características e cualidades curativas. O maqam é un sistema melódico empregado na música árabe tradicional.
Esta tradición musical aportou varios elementos musicais, e tamén instrumentos, a diversas tradicións do Oriente, como se pode ver na china, persa e turca, entre outras.
Suscribirse a:
Entradas (Atom)