Documental sobre "O JAZZ"

Debido ás licenzas de youtube, vímonos obrigados a subir o documental sobre O JAZZ en tres partes, xa que prohiben colgar un video de máis de 15 minutos e o noso documental chega case aos 40 minutos.

Músicos e grandes voces

RAY CHARLES
Pianista e cantante,perdeu a vista de pequeño e recibiu clases de música en braille pero foi autodidacta no piano.
A súa forma tan peculiar de tocar o piano e as súas cualidades vocais, xunto con unha correcta mestura de músicas de New Orleáns con gospel e blues, conforman o estilo propio de Ray Charles, co cal encandilou ó mundo enteiro,e tivo una vida chea de éxitos musicais.





Miles Davis
Trompetista e compositor de jazz,un dos máis influintes nese xénero xunto con Louis Armstrong e Duke Ellington.
Participa tano no bebop e cool, coma no hardbop e a vangarda jazzística, sobre todo na súa vertente de fusión co rock. O son da súa trompeta é absolutamente característico polo uso de la sordina de aceiro Harmon, que lle proporcionaba un toque máis persoal e íntimo.




Louis Armstrong
Probablemente o músico máis popular do jazz,transformou o jazz de música de baile con raíces folclóricas a unha forma de arte popular.
Comezou como trompetista e cornetista,pero foi a súa voz o que o consagrou como unha figura internacioal jazzística.
Temas como Hello, Dolly alcanzarían o número un en ventas,superando aos Beatles.
Tocou e cantou con grandes artistas,en especial con Ella Fitzgerald.

(Aquí con Ella Fitzgerald)



DUKE ELLINGTON
Compositor,director e pianista de jazz estadounidense,considerado dos máis importantes deste xénero.
En canto ao estilo combina moito o blues co jazz e mesmo con música clásica,con este estilo mantivo no alto as súas bandas durante décadas.
Dise que puido escribir entre 2000 e 5000 pezas.
http://www.youtube.com/watch?v=SDDCzb3dv_


ELLA FITZGERALD
Ella Fitzgerald está consderada por moitos a cantante de Jazz máis importante.
O seu repertorio musical é amplísimo e inclúe blues,swing,bossa nova,calypso,cancións navideñas,pop etc...
Estaba dotada dunha voz cun rango vocal de tres oitavas,destacando a súa clara e precisa vocalización e a súa capacidade de improvisación,sobre todo no scat(técnica que desenrolou nos anos corenta e que anunciaron o nacemento do bop)





BILLIE HOLIDAY
Billie Holiday tamén está considerada por moitos como a voz femenina do jazz máis importante.
O valor artístico de Billie Holiday reside na súa capacidade interpretativa,dominio do swing e adaptación das súas cualidades vocais ó contido da canción.
Billie Holiday transmite a súas cancións unha intensidade inigualable que,en moitos casos,é froito das súas vivencias persoais.



SARAH VAUGHAN
Tamén chamada Sassy ou A Divina está considerada por moitos como unha das voces femeninas máis grandes do jazz xunto a Billie Holiday e Ella Fitzgerald.
A voz de Vaughan caracterízase pola súa tonalidade grave e control do vibrato.
A súa tesitura é similar a dunha cantante de ópera,permitíalle saltar do rexistro grave ó soprano con gran facilidade.
Foi un dos primeiros vocalistas en incorporar o fraseo do be-bop ao seu canto.
As súas capacidades máis destacadas son a inventiva armónica e o seu alto sentido de improvisación.
Ao longo dos anos,a súa voz foise volvendo máis escura,pero nunca chegou a perder o seu poder e a súa flexibilidade.
Foi tamén unha maestra no scat(improvisación vocal do jazz)




Álex Porto

Música na Idade Media

MÚSICA E RELIXION.

A música medieval comprende toda a música europea composta dende a Idade Media.

Nun principio, a música en xeral non foi ben recibida por parte da autoridade eclesiástica que vía nela un posible vínculo de paganismo. Para a Igrexa Católica a música tiña que contribuir a fe do home, de ahí o pouco interés pola teoría e a ciencia da mesma. Durante este periodo, a música non tiña sifnificado estético, soamente valores éticos e formativos. Así, a arte musical do medievo, constituiu un pratimonio vinculado á Igrexa e a o seu calendario litúrxico, que os conceptos " música" e " música litúrxica" resultan sinónimos. Así é cando xorden diferentes cantos eclesiásticos, entre que destaca o canto gregoriano.

O canto gregoriano é a musica relixiosa dos cristianos. O canto gregoriano obtén este nome en honor ao papa Gregorio I quen comenza a reforma litúrxica romana e tamén recopila as melodías relixiosas existentes ata entón. O canto gregoriano caracterízase por:

1- É a música oficial da Igrexa Romana

2- É un canto monódico

3- A súa letra está na lengua oficial eclesiástica: o latín

4- O ritmo non ten pulsación predeterminada, xa que os acentos rítmicos son naturais do texto.

5- Cantase á capella.

6- A súa finalidade é destacar aínda máis a oración.

7- Só poden intervir voces masculinas na súa interpretación.

Nesta época, xorderon novos oficios vinculados coa música, entre os que destacan os xograres e os trobadores.

Os xograres foron personaxes que ían de aldea en aldea, de castelo en castelo, divertindo e sorprendendo a un público analfabeto. Heredeiros dos mimos da Roma clásica e pagana, metade poetas e metade saltimbanquis, mesturan nas suas actuacións a declamación e o malabarismo, a música e a sátira, a lírica e as xestas épicas. Son os únicos transmisores da música popular non litúrxica , e en xeral ían acompañados de instrumentos prohibidos pola Igrexa a causa da súa antiga vinculación á vida pagana.

Os trobadores, pertencían a unha clase social máis elevada. Compoñían e cantaban as suas propias obras, metras que o xograr só interpreta, porque non ten coñecementos como para compoñer. Nos temas que os trobadores cantan, son moi variados: cancións de xestas, heroicas, de amor, políticas, satirícas, piadosas, fúnebres e outras moitas.

Música popular

Pode afirmarse que a música popular xorde en Europa coa chegada da Revolución industrial no século XVIII cando melloras na tecnoloxía fixeron posible a produción de novos instruemntos musicais en serie e a súa venta a precios razoables. Outro avance importante no desenvolvemento deste tipo de música prodúcese no século XIX grazas ao fonógrafo de Edison e o gramófono de Berliner, que permiten ao público gravar a súa propia música ou escoitar a música composta polos demáis sen asistir a un concerto. De feito, a finais dos anos vinte do século seguinte, moitos compositores prestixiosos e intérpretes populares xa efectuaran múltiples gravacións que puideron difundirse a través da radio ou da televisión, inventos modernos da época. Pero foi na década dos cincuenta, cando a música popular alcanzou a divulgación que ten hoxe en día, grazas ao rock and roll e á popularidade que alcanzaron as gramolas nos bares, pubs , cafeterías e restaurantes. Ademais, non tivo que pasar moito tempo ata que apareceran novos xéneros coma o heavy metal e o punk.

A música árabe

A música árabe é a música dos países árabes, nos que se fala árabe e cuxa relixión é o Islam. Esta música estivo en contacto con outras como a persa, a turca, a india, a bereber, a suajili, a andalusí e a europea. A música de África do Norte ten grandes influencias desta música.
A música árabe caracterízase polo predominio da melodía e do ritmo sobre a armonía.

A música habitualmente é de textura monódica ou monofónica: hai unha soa línea melódica, sen acompañamento, todas as voces e instrumentos cantan ou tocan a mesma melodía, ao unísono, en octavas. Aínda así hai algúns exemplos de música polífonica: soan á vez varias voces independentes, de importancia similar e ritmos diversos.

Dende o punto de vista melódico o sistema musical árabe está basado na octava dividida en 24 cuartos de tono, isto é complicado de asimilar para os oídos acostumados á música occidental (octava dividida en 12 semitonos). Na notación occidental a música árabe escríbese usando + (=elevación dun cuarto de tono) e - (=baixada dun cuarto de tono). Empréganse ademais o sostenido, o bemol e o becuadro.

O maqam é un sistema de modos melódicos empregados na música árabe. Cada un está formado por unha escala, unha serie de notas importantes, frases melódicas, modulación determinadas. Permite a improvisación. Todas as composicións da música tradicional árabe están basadas neste sistema. Poden interpretarse ca voz ou con instrumentos e non inclúen o ritmo.

INSTRUMENTOS:

Como xa dixen a música árabe tamén se da no Norte de África, polo que moitos destes instrumentos tamén se empregan alí:

- Arghul: Instrumento de vento madeira, que se emprega na música da danza do ventre, e de son semellante ao dun clarinete.

- Bendir: É unha clase de tambor, é moi empregado no Norte de África, en Marrocos sobre todo.

- Crótalos

- Darbuka:

- Laúde árabe

- Mazhar e riq: Pandeiros

-Mijwiz: Instrumento de vento.

-Mizwad: Instrumento de vento, unha especie de gaita empregada en Túnez.

-Ney: Unha clase de flauta.

-Rabel

-Zurna

A música de Xapón

A música xaponesa presenta múltiples influencias da música China, ao igual que noutros aspectos culturais. En Xapón empréganse tamén as mesmas escalas de cinco sons (escala pentatónica), e tamén son habituais as formas musicais destinadas ao teatro, ademais de que hai instrumentos comúns que comparten China e Xapón.

A principios do século XX Xapón comezou a abrirse á música occidental: isto supuxo unha decadencia (relativa) das súas tradicións. A música fíxose máis urbana e introducíronse aspectos propios da música occidental: determinados ritmos, instrumentos, esquemas melódicos... As tradicións mantéñense vivas, sobre todo grazas aos santuarios e aos templos.

As dúas manifestacións artísticas máis representativas da música xaponesa son:

- Gagaku

O Gagaku é a música ceremonial da Corte imperial e de algúns templos budistas, derivada de xéneros musicais importados de China e Corea entre os séculos IV e VIII d.C. Inclúe música puramente instrumental, música acompañada de danza e música vocal. No Gagaku podemos atopar a maior parte dos instrumentos folclóricos de Xapón. A formación básica é: dous tambores e un gong (percusión), o koto e un laúde biwa (corda), e flauta, oboe e un órgano de boca (vento).

- Música incidental (obra teatral)

A música ten unha gran importancia nos dous tipos de teatro tradicional: o Noh (relixioso) e o Kaburi (temática burlesca).

En ambas formacións teatrais empréganse recursos vocais moi característicos, como os sons de "falsete" (moi agudos e nasais) e sons graves, lonxe da "voz natural" occidental. Os actores empregan máscaras que teñen consecuencias acústicas que lle quitan realismo.

A música tamén ten un papel importante no Bunraku: o teatro de marionetas xaponés, no que se unen a arte das marionetas, a arte da recitación e a arte do shamisen.

Instrumentos da música de Xapón.

Nese enlace fálase dos principais instrumentos e tamén se poden escoitar.

XÉNEROS

JAZZ
O jazz é un estilo de música que aparece nos Estados Unidos a finais do século XIX, e que se expandeu de maneira global ao longo do XX. Destacou sempre pola súa constante asimilación de estilos musicais diferentes, o que significou que se misturara con outros xéneros e dera lugar a estilos como o rock and roll, que finalmente acabaría por evolucionar independientemente. O jazz é un estilo creado polos afroamericanos emigrados dende África, e a pesar de que é un xénero moi importante en Norteamérica, tamén podemos atopar jazz de excelente calidade en Europa, principalmente en Francia. Agrupacións como Hot Club de Francia, ou o saxofonista sueco Lars Gullin entre outros, foron de gran relevancia no panorama do jazz europeo.

MÚSICA CELTA
O concepto de música celta abarca un numeroso grupo de xéneros musicais, derivados de toda a tradición musical popular de todos os pobos de Europa Occidental ligados á chamada cultura celta. A pesar de que non existe un conxunto de xéneros que poida ser realmente considerado como celta, o termo é utilizado para unificar tanto músicas contemporáneas de raíces folclóricas, como músicas tradicionais de determinados puntos xeográficos. O termo é a denominación da música dos pobos que se denominan celtas, e non teñen unhas fronteiras claramente delimitadas. O termo de música celta, a miúdo é aplicado á música de Escocia e Irlanda, pois ambas zonas teñen un estilo diferencial e que comparte grandes semellanzas, ao formar parte da cultura gaélica.

MÚSICA POP
O termo de música pop, ven derivado do inglés pop music, que á súa vez é unha contracción de popular music, o que se entende como unha combinación de xéneros musicais que resultan moi populares dentro de unha sociedade. A súa aparición sucedeu durante a década dos anos 50, e sempre foi un estilo de música feito ca idea de resultar altamente comercializada. Por este motivo non se centra en ir dirixida a xente de un determinado grupo social ou ideoloxía, si non que pretende englobar ao maior número de seguidores. Habitualmente diríxese a xente nova como alternativa máis suave ao rock.

O rock é un xénero musical aparecido no século XX, do que nacen os distintos estilos musicais que derivan do rock and roll. Os inicios do rock tiveron lugar despois de que un abundante número de fontes se uniran para crear o novo estilo musical. Diferentes estilos que xestarían a música rock foron o blues, o jazz, o country ou a música folk. Estas distintas tendencias agrupáronse nunha sola que se basaba en blues, que acabou por ser unha música bailable e rápida. Os principais instrumentos do rock son a guitarra eléctrica, a batería e o baixo, que moitas veces se complementan con, por exemplo un órgano.

HEAVY METAL
O heavy metal é un xénero musical que recibe as súas influencias do rock ácido dos anos 60 , do blues rock, do hard rock (co que comparte rasgos esenciais), e da música clásica. A súa orixe data de finais dos 60, por parte de algúns grupos da década que incorporaron sons con máis potencia e distorsión. O metal gañou popularidade nos Estados Unidos e en Inglaterra nos anos 70, e posteriormente, nos 80, asentouse mundialmente de xeito definitivo. Este estilo caracterízase por ritmos potentes e maioritariamente agresivos, con guitarras altamente distorsionadas, baterías de sons potentes e a doble pedais e baixos moi pronunciados. Do heavy metal varían moitos subxéneros, todos eles moi expandidos universalmente, pero con máis forza en Europa, Sudamérica e Asia (especialmente Xapón).

TECHNO

03:01O techno é un xénero de música electrónica de baile que surxeu en Detroit (USA) mediada a década dos anos 80. Actualmente atopamos numerosísimos estilos diferentes dentro da música techno, un xénero que procede da fusión de varias corrientes musicais europeas, basadas nun uso experimental do sintetizador, e con tipos de música de raíz afroamericana como o free jazz ou o funk. A música techno foi de importada a Europa dende os Estados Unidos de forma rápida, e a finais dos 80 xa estaba plenamente extendida polo vello continente, grazas a diferentes salas que comezaron a especializarse neste xénero.